Gmina Ziębice posiada mocne tradycje rolnicze. W przeszłości znaczną rolę odgrywały złoża surowców mineralnych - glinki do produkcji kamionki. W znikomych ilościach występują kopalne surowce mineralne. Ważnym zasobem naturalnym są lasy, intensywnie wykorzystywane gospodarczo.
Na terenie gminy znajdują się duże kompleksy leśne objęte ochroną krajobrazową. Są to przeważnie siedliska borów i lasów mieszanych (buki, dęby, graby, brzozy, sosny, świerki) z bogatym runem. Spotkać można wiele roślin i zwierząt, które znajdują się w wykazie zagrożonych wyginięciem gatunków. Na chwilę obecną w pobliskich lasach dominują takie zwierzęta jak: dzik, sarna i z ptactwa łownego bażant.
Założenie parkowe m. Ziębice jest położone na stokach Góry Piaskowej na południowo-wschodnich granicach historycznego centrum m. Ziębic.
Na najwyżej południowo-wschodniej granicy parku o średniej rzędnej 275,4m n.p.m. jest położony dawny zajazd Hartmana.
Plac wejściowy do parku leży w najniższej północno-zachodniej części parku na wys. 227,0m n.p.m. Różnica pomiędzy górną terasą Góry Piaskowej, a jej doliną sięga 48,4m i jest wyraźnie zaznaczona w postaci dość stromej skarpy z potokiem górskim położonej w centralnej części parku, łączącym zbiornik wysokiego ciśnienia „Wasserschloss” (Zamek wodny) ze stawem położonym w dolnej części parku.
Ta różnica poziomów zaznaczona także w przebiegu z południa na północ głównej alei zwieńczonej stromymi ceramicznymi schodami łączącej górną terasę z dawnym zajazdem Hartmana, a stawem w centralnej, wejściowej części parku, rozdzielającą częścią krajobrazową od części leśnej.
Drzewostan parkowy to dawne nasadzenie głównie dębów, buków, różnych gatunków lipy, a także świerków, sosen i modrzewi, różnych gatunków klonu pospolitego, klonu jaworu wzbogacony dużą ilością gatunków i odmian drzew ozdobnych rodzimych i introdukowanych takich jak dęby-burgundzki i węgierski, katalpa i inne- wprowadzanych w trakcie rozwoju kompozycji parkowej niżej położonej.
W północno-zachodniej części parku, w obniżeniach terenu, wykształciły się bogate zbiorowiska roślin siedlisk wilgotnych z olszą, wierzbą, czeremchą, topolą i jesionem.
Początki założenia parkowego jako parku m. Ziębice sięgają początku XIX w., kiedy pojawiła się w Ziębicach, idea zadbania o otoczenie miasta i zapewnienie potrzebującym odpoczynku mieszczanom terenów rekreacyjnych. Ale tylko w 1870 r. brak terenów rekreacyjnych skłonił grupę obywateli do utworzenia Towarzystwa Upiększania. Już w roku założenia Towarzystwa powstała promenada. Ale pole do działania otworzyło się tylko po odnowieniu działalności Towarzystwa Upiększenia w 1886 r. po odstąpieniu Góry Szubienicznej przez dyrekcję fabryki rur glinianych w związku z wstrzymaniem wydobywania tam glinki ogniotrwałej (1887 r.). Z tego czasu zaczęło się ostateczne obsadzanie całej górki sadzonkami świerków, sosen o modrzewi i pozwoliło ostatecznie założyć szeroką (3,5m), obsadzoną krzewami promenadę.
W 1898 r. mierniczy Otto Löbner przeprowadza dokładne badania geodezyjne wzgórza Hellwiga i sporządza dokładna mapę. Ilustrowała ona dokładnie ukształtowanie terenu, wszystkie istniejące już drogi, przeprowadzone zadrzewienia, itp. W oparciu o tę mapę architekt terenów Wiktor Göbel po dokładnym rozpoznaniu terenu zaprojektował u stóp wzgórza park miejski. Dla spragnionych wypoczynku mieszczan zaprojektował szerokie zacienione ciągi spacerowe, dużą ilość miejsc do siedzenia i rekreacji z urozmaiconymi widokami obszerne place zabaw dla młodzieży, a zwłaszcza malowniczo rozrzucone grupy różnych drzew ozdobnych.
Wiosną 1895 r. powstał duży plac zabaw o wym. 60x24m. U wejścia na plac zabaw posadzono klony, które chroniły go od kurzu.
W czerwcu 1897 r. Towarzystwo zaczęło stawiać na placu zabaw planowaną wiatę. Zbudowana została ona z naturalnego drewna i z trzech stron była otwarta, dając zarówno dobry widok na park, jak i ochronę w czasie deszczu.
W 1898 r. dalsze projektowanie parku powierzono architektowi terenów zielonych Alfredowi Menelowi z Wrocławia.
W tymże roku rozpoczęto prace nad urządzeniem stawu parkowego, a niektóre części parku, przecięte ważniejszymi dróżkami zostały obsadzone szczególnie dekoracyjnymi roślinami, katalpami, magnoliami, srebrnymi i niebieskimi świerkami, sosnami czarnymi i wejmutkami, różami alpejskimi i azaliami.
W latach 1902-1905 przez inż. Reinholda Mestela został założony wodociąg czerpiący wodę ze studni głębinowej. Wodę poprowadzono rurociągiem do wieży ciśnień wzniesionej z piaskowca w formie artystycznej nazywanej „Wasserschloss” (Zamek wodny). Przy wieży zaprojektowano fontannę w postaci głowy delfina, który wypluwa wodę do zbiornika fontanny. Woda wypływa w postaci strumyk, który wpada do stawu parkowego.
Po 1945 r. kompozycja parkowa uległa powolnej degradacji, aż do czasów współczesnych kiedy zatarły się różnice pomiędzy częścią krajobrazową i leśną parku.
Kolejną atrakcją turystyczną jest kompleks leśny Wzgórz Niemczańsko – Strzelińskich, który jest obszarem chronionego krajobrazu. Szczególny charakter posiada kompleks leśny w Henrykowie, który obejmuje zabytkowy ogród i park przyklasztorny ( Opactwo Cystersów) z bardzo bogatym drzewostanem.
Na terenie gminy znajdują się również inne parki, które posiadają wartość architektoniczno - przyrodniczą m.in. w miejscowości Głęboka, przy "zamku" w Służejowie oraz Pomianowie Dolnym.
Przez gminę Ziębice przepływa rzeka Oławka ( zdrobniale nazywana przez mieszkańców), która zasila rzekę Oławę jeden z głównych lewostronnych dopływów środkowej Odry.
OŁAWA - rzeka, jeden z głównych lewostronnych dopływów środkowej Odry. Oława wypływa ze Wzgórz Strzelińskich, na południowy wschód od Ziębic. Jej źródła sięgają 315 m n.p.m. koło wsi Lipinki. Płynąc na północ doliną Nysy Kłodzkiej przez Ziębice, Biały Kościół, skręca w Strzelinie na północny wschód, przez Głęboką, Wiązów wypływa na Nizinę Śląską i w mieście Oławie zbliża się do Odry, na odległość około 1 km. W Oławie skręca na północny wschód i - płynąc prawie równolegle do Odry w odległości 2-5 km - wpada do niej na terenie Wrocławia.
Rzeka ma 99,8 km długości i łączy 5 powiatów: grodkowski, ząbkowicki, strzeliński, oławski oraz wrocławski. Jej dorzecze obejmujące 989 km2 leży całkowicie w województwie dolnośląskim. Rozwój Oławy wynosi 61% przy średnim spadku 2,35 promila. Jej największymi dopływami prawobrzeżnymi są Krynka, Gnojna, lewobrzeżne - to małe potoki.
W górnym biegu ma ona charakter podgórski o spadku 3,53 promila, lecz bardzo małej przepustowości. W dolnym biegu mały spadek - 0,36 promila, nie pozwala jej przepuścić nagłych wezbrań wody napływającej po większych opadach w górnej części zlewni. Powoduje to zalewanie przyległych do niej terenów nizinnych, osadzanie namułów, niszczenie zbiorów pól uprawnych i łąk. Największe szkody wyrządziła w 1997 roku podczas powodzi.
Powierzchnia zlewni Oławy wynosi 1167,4 km². W 1971 roku Oławę połączono z Nysą Kłodzką kanałem przerzutowym, aby poprawić zaopatrzenie w wodę Wrocławia.